Toneelverslag: Opus Xx

Opus XX is de nieuwste toneelvoorstelling van Theater Zuidpool, gebracht door Sofie Decleir.

Sofie Decleir voert deze ontzettend interessante monoloog op in een gele regenjas, beter gezegd in een echte dikke vissersjas. Verder draagt ze nog rubberen laarzen. Het lege podium dat overigens over de hele oppervlakte is bedekt met een plastic zeil bevat enkel een merkwaardige piano en een eenzame boomstam waarvan de functie mij geheel ontgaat. De lichtgevende piano speelt uit zichzelf enkele muziekstukjes die tevens als enige rustpauzes dienen tijdens de toch wel langdurige monoloog. Gedurende de voorstelling staat Sofie Decleir verstijfd onder een ouderwetse douche. Terwijl er van ruimtegestiek geen sprake is, vormen de gezichtsuitdrukkingen en de verlegen houding een belangrijk deel van de opvoering. Zoals reeds aangehaald doorbreekt enkel de muziek de statische situatie. Het lichtspel is zeer eenvoudig en beperkt zich tot het dimmen van de lampen. De tekst wordt zeer variërend, maar toch ingetogen gebracht.

Eerlijk gezegd ben ik een beetje teleurgesteld. Na het lezen van de lovende recensies en het programmaboekje had ik een dergelijk saai stuk niet verwacht. Ik had op een originele verwerking van al de feiten uit de twintigste eeuw gehoopt. Een beetje meer dynamiek en minder herhaling zouden zeker goed doen. Niettegenstaande dat al deze gebeurtenissen in een goed en samenhangend verhaal zitten, voel ik me toch niet bekoord. Verrassende feiten komen aan bod, maar soms wordt het iets te simpel. Je ziet dat Sofie al haar energie in het moeilijk vertolkbaar personage steekt, maar gelukkig wordt ze afgekoeld door de constant werkende douche. Het douchewater geeft een leuk achtergrondgeluid, maar ook hiervan begrijp ik het nut niet helemaal. Haar bescheiden houding zal eenieder overtreffen. Verder is het toneel eenvoudig, maar het geeft vooral een straffe boodschap mee aan de kijkers. Ze vertelt over alle verwezenlijkingen van de mens, maar ze wil vooral de nadruk leggen op onze fouten. Ze wil ons waarschuwen naar de toekomst toe door onze mislukkingen en de veroorzaakte ellende in ons gezicht te wrijven. De ondertussen fysiek verdwenen miserie wordt aangetoond met allerlei cijfers en statistieken die waarschijnlijk in een uitzichtloze periode vanbuiten zijn geleerd.

Dit absurde theater is overigens gebaseerd op het boekje Europeana van de Tsjechische schrijver Patrick Ourednik. Hierin kun je in het kort de geschiedenis van de twintigste eeuw overlopen.